Onte fixen un caldo e pola noite durmín dun tirón. Nin artrite nin reuma nin farrapos de gaita, a partir de agora que lle dean ao copagamento.
- E o cheiro! O cheiro trancente. Mi madriña! que ben cheira, oxe tomei unha cunca no almorzo e cando dicían na misa non sei que dunha tal María que lle aparecera unha pomba e..... Oiche!,.. non podía deixar de rir.
- Hai locha locha!... isto debe ser o que chaman a alegría de vivir. E que non podo parar, coido que no rímos tanto en toda a vida. - O carallo vai ser cando llo digamos o do Sintron.
No hay comentarios:
Publicar un comentario